Recent

Trouwen

 Waarschijnlijk was ik een jaar of tien toen ik met een bus door de Bijlmer reed op weg naar huis in Abcoude. We waren bij de oogarts geweest in het Onze Lieve Vrouwen gasthuis in Amsterdam. Dat koppelden we vaak aan een bezoek aan het Tropenmuseum of we gingen winkelen. Die bewuste dag had ik rode kaplaarzen gekocht.

 

In de bus prentte ik in mijn hoofd dat ik op mijn trouwdag aan die bewuste middag moest denken. Dat is het enige moment in mijn leven geweest dat ik dacht dat ik zou trouwen. Naarmate ik ouder werd, kon ik er geen enkele belangstelling meer voor opbrengen. Waarom zou je aan wildvreemde ambtenaren en een officiële organisatie moeten melden dat je de rest van je leven trouw aan elkaar blijft en bij elkaar blijft? Dat kun je toch ook nooit met zekerheid vastleggen. Gelukkig denkt Wouter er ook zo over. We zijn al zestien gelukkig met elkaar. Saillant detail: we kennen elkaar van een bruiloft waar we samen ceremoniemeester waren en getuige…

 

Feest

Een feestje geven is wel leuk en dat heb ik ook vaak gedaan. Zo gaf ik ooit een feest in theater The Bank in Amsterdam waar Paul de Leeuw voor ons op trad. Natuurlijk was hij toen nog niet bekend. Ik kan me vooral herinneren dat hij tijdens de voorstelling verheugd meldde dat hij door het feest een volle bak had. Ook heeft ‘Madonna’ nog een keer bij mij thuis in de Jordaan opgetreden met het lied San Pedro. Dit was de start van de carrière van Dolly Bellefleur, maar dat is wéér een ander verhaal.

Ik dwaal af, want het verhaaltje zou over trouwen gaan.

 

Oludeniz

Ik was 26 of 27 jaar toen ik in de zomervakantie voor de tweede keer met een vriendin naar Turkije ging. Onze eerste stop was Oludeniz, een toen nog kleinschalig leuk badplaatsje aan de kust. Wandelend door het dorp ontdekten we verschillende restaurants waarbij we zoals gebruikelijk direct aangesproken werden of we ‘binnen’ wilden komen. Bij een restaurant dat er veel groener en anders uit zag, stond er niemand buiten. Zo kregen we de kans om rustig de kaart te bekijken en of het ons aansprak.

 

Een vriendelijke jongen slenterde op ons af en begon een leuk gesprek. Gedurende de avond kwam hij verschillende keren bij ons tafeltje staan en spraken we over leuke onderwerpen. Na sluitingstijd bleven we hangen. De jongen was Selami. Mijn moeder vond het altijd lastig om zijn naam te onthouden, dus zij noemde hem cervelaat.
Het was een leuke jongen en na terugkomst in Nederland kreeg ik mooie brieven. Ze waren geschreven in het Turks, dus ik moest op zoek naar een vertaler. Een collega-student op de universiteit kon het voor mij vertalen en zij was onder de indruk van de dichterlijke taal waarin de brieven waren geschreven.

 

Nadat ik afgestudeerd was in de studie Communicatiewetenschap was het moeilijk om een passende baan te vinden. In de zomer werkte ik bij een groot hotel de Sleepin in Amsterdam. In het najaar had ik tijd om een nieuw bezoek aan Turkije af te leggen. Iedereen waarschuwde mij. Een relatie met iemand van een andere cultuur zou volgens velen diverse problemen opleveren. Allerlei argumenten hoorde ik, maar ik vond het wel leuk om alleen naar Turkije te gaan. Ik zou wel zien wat het bezoek zou brengen.

Ik ben zelf wel gehecht aan deze foto. Normaal probeer je altijd vriendelijk te kijken. Deze foto heb ik met de zelfontspanner genomen om aan mezelf blijvend te herinneren aan het feit dat ik daar niet gelukkig was.

Ik ben zelf wel gehecht aan deze foto. Normaal probeer je altijd vriendelijk te kijken. Deze foto heb ik met de zelfontspanner genomen om mezelf blijvend te herinneren aan het feit dat ik daar niet gelukkig was.

 

Door de foto weet ik dat het in november moet zijn geweest. Selami haalde mij van het vliegveld en we reden direct door naar het restaurant. Onderweg stelde hij een vraag die ik niet echt goed verstond. Want vroeg hij nou echt of ik met hem wilde trouwen? Nee, dat wilde ik niet. Selami bleef aandringen. Door een huwelijk zouden al zijn problemen voorbij zijn. In het restaurant hadden ze die zomer veel geld verdiend. Zeker omdat hij met zijn neef er een heel andere bedrijfsvoering op na hield trokken ze veel klanten. Maar ze hadden die zomer ook veel te veel geld uit gegeven. Daarom moesten ze doorwerken terwijl de meeste andere restaurants in het dorp al dicht waren. Er waren ook weinig toeristen meer.

 

Door een huwelijk zou er veel geld binnen komen. Probleem één zou zo opgelost worden. Er was ook nog een ander probleem, want hij moest het leger in. Voor Turkse mannen is dat een groot probleem, want weigeren kan niet. Veel werden naar het oosten gestuurd en ik had bij een vorige reis al gehoord hoe moeilijk de omstandigheden waren voor militairen in het oosten.

 

Ik was blijkbaar dé oplossing voor veel problemen. Zelf keek ik er anders tegenaan. In de twee weken dat ik daar verbleef, werd het aanzoek herhaaldelijk herhaald en net zo makkelijk weer afgeslagen.

 

Die twee weken waren ook heel boeiend. Met de jongens die in het restaurant werkten, had ik regelmatig gesprekken. Zij vertrouwden mij steeds meer toe. Zo mocht ik voor een jongen zijn liefdesbrieven in het Engels schrijven. Het waren inderdaad liefdesbrieven. Maar niet aan 1 persoon, maar naar verschillende meisjes.

In die periode ontdekte ik hoe het in heel veel vakantiebestemmingen er aan toe gaat.

Je zoekt een meisje uit die net is aangekomen. Dat is redelijk makkelijk te zien door de huidskleur. Je doet zo nonchalant mogelijk, maar laat al snel duidelijk merken dat je echt onder de indruk bent van haar. Bij andere jongens kijk je af hoe het niet moet.

 

Het bleek geweldig effectief te zijn. Rond het haardvuur op een koude avond bespraken de jongens hoeveel veroveringen ze deze zomer op hun naam hadden staan. Je status werd verhoogd als je in de periode daarna ook brieven ontving. En het werd helemaal geweldig als je zorgde dat je in de wintermaanden van hen bezoek kreeg. Soms kwamen er ook meer vrouwen terug.

 

De jongen die mij dit allemaal toe vertrouwde, was pas 20. Op één meisje was hij smoorverliefd. Hij schreef haar prachtige brieven. Tot mijn grote verbazing liet hij een andere Engelse vrouw overkomen. Waarom koos hij niet voor de liefde? Vanuit zijn perspectief was dat een logische keuze. Het meisje waar hij verliefd op was, kwam uit Australië en woonde tijdelijk in Engeland. Zij kon er niet voor zorgen dat hij een verblijfsvergunning in Engeland kreeg. De andere dame (halverwege de dertig) was net weduwe geworden en had een klein kind. Door haar kon hij in Engeland wonen en hoefde hij niet meer in het leger. Zijn toekomstmogelijkheden in Turkije waren minimaal, want de werkloosheid was enorm. Alleen in het toerisme waren wat mogelijkheden, maar daar verdiende hij nauwelijks iets als loopjongen.

 

Zijn verhaal zette me aan het denken. Want in Nederland stonden we niet voor dergelijke moeilijke keuzes. Als we geen werk hadden, was er een uitkering. We hebben sociale huurwoningen en andere voorzieningen. Je hoeft hier niet in het leger.

Het was een boeiende ervaring om mee te maken.

 

Jaren later ben ik nog een keer in het dorp bij Selami langs gegaan. Die keer was ik onderweg voor het schrijven van een reisgids over Turkije. Selami woonde al weer jaren samen met een Amerikaanse. Zij had in het dorp een vegetarisch restaurant geopend zodat zij ook wat te doen had.

Over deze ervaring heb ik ooit een spannend verhaal gemaakt voor de Viva. Dat heb ik jammer genoeg niet bewaard. Wel heb ik naast reisgidsen ook artikelen gemaakt over Turkije. Een voorbeeld.

Meer verhaaltjes

No posts were found.