Recent

Pauline

‘Je gaat zomaar niet dood.’ Dat zei mijn schoonmoeder in 2006 naar aanleiding van de ziekte van mijn vader waar ik me erg ongerust over maakte. Mijn vader zou slokdarmkanker hebben en hij kon niet meer eten en nauwelijks drinken. Een bevriende arts voorspelde een gruwelijke dood. Pauline, een van mijn beste vriendinnen, leefde met ons mee en hoopte dat we nog zouden genieten van de laatste tijd samen.

 

Dat was negen jaar geleden.

 

paulinepaulineMijn schoonmoeder kreeg gedeeltelijk gelijk. Mijn ouders zijn de afgelopen jaren er regelmatig heel slecht aan toe geweest, maar ze leven nog. ) Op 22 augustus is Pauline negen jaar dood. Zij is slechts 41 jaar geworden. Op een maandagochtend – het was de tweede week na de zomervakantie – reed ze met haar auto naar haar werk. Haar kinderen waren al vroeg zelfstandig en waren gewend om zelf naar school te lopen, omdat zij en haar man eerder weg moesten. De jongens zaten in groep 4 en 6 als ik me goed herinner. Die ochtend was het noodweer, daarom bracht ze de kinderen eerst bij haar zus die hen later verder naar school zou brengen.

 

paulinePauline en ik kenden elkaar van de NHTV, de nationale hogeschool voor toerisme en verkeer in Breda. We waren collega’s en hadden af en toe contact en spraken wel eens na het werk af. Een enkele keer logeerde ik bij haar in Tilburg. We werden pas echt goede vriendinnen toen ik na de bevalling van onze tweeling Joep en Yola columns ging schrijven. Het was een moeilijke tijd en schrijven hielp mij om alles wat er gebeurde op een rijtje te zetten. Omdat ik weinig tijd had om bezoek te ontvangen, stuurde ik zeer regelmatig een column rond via de mail. Pauline herkende veel in mijn verhalen, mede omdat ik niet het verhaal van de roze wolk maar meer van de onweersbui beschreef.

 

 

We gingen elkaar steeds vaker mailen en zo hielden we elkaar op de hoogte van alles wat we mee maakten. En dat was behoorlijk veel. Het was fijn dat Pauline iedere keer benoemde dat ik het toch wel erg zwaar had. Dat deed me goed. We schreven veel over het overleven met kleine kinderen, maar ook hoe je weer werk vond en hoe je dat dit moest combineren met je gezin. Echt makkelijk hadden we het niet, maar we hadden een uitlaatklep door het op te schrijven. Pauline had een nieuwe baan en maakte in tegenstelling tot mij genoeg tijd om vele vriendschappen te onderhouden. Eén keer per jaar gingen we een weekeinde samen weg. We hadden dan veel plezier en veel gesprekken over alles wat ons bezighield. Pauline wilde altijd graag de vluchtwegen controleren in een hotel. Zo ook in een hotel in De Bilt waar we op de eerste verdieping sliepen. Midden in de nacht ging ze het bed uit om uit het raam kijken. Ze kwam niet meer bij van het lachen. Direct onder ons raam gaapte een diepe afgrond: als je zou moeten springen dan kwam je twee etages lager bij de kelder uit. Wat hadden we een plezier en we wisten met zekerheid dat niemand de grap in dit verhaal zo zou kunnen waarderen als wij.

 

De avond voor de bewuste ochtend schreef ze de laatste mail aan mij. Voor haar man en kinderen heb ik alle mails gebundeld. Ik heb wel censuur toegepast, niet alles was geschikt om te lezen. Het is een enorm document geworden met vele honderden pagina’s dagboek. Ben en ik hebben het dagboek nog een tijd voortgezet. Het hielp om onze gedachte en verdriet in de mail te zetten. Tot dat we het niet meer nodig hadden.

pauline-1

Die ochtend was het heel slecht weer met zware regen en onweersbuien. Een tegenligger, een SUV, raakte in de slip en kwam op de andere weghelft. Pauline was op slag dood.

 

Met haar man Ben ben ik later op de plek van het ongeluk geweest. Ze heeft gelukkig niet geleden. Wel kon ik het heel moeilijk verkroppen dat een zware SUV, die geen enkel nut heeft in stedelijk gebied, de oorzaak was dat het zo fataal is afgelopen. Pauline daarentegen reed in een oude auto, die het nog prima deed, maar zonder airbags.
Het contrast maakte het zo schrijnend. Ik heb nog een ingezonden brief naar De Kampioen gestuurd om het van me af te schrijven. Toen ik het tegen een kennis vertelde, haalde zij als moraal uit het verhaal dat ze haar man zou vragen om ook een suv te kopen, want dan was je tenminste echt veilig. Zo had ik het verhaal niet bedoeld.

image.aspxOp de begrafenis waren bijna 500 mensen. De begrafenisondernemer die we buiten – toen we als laatsten naar buiten liepen – spraken, vertelde dat er zelden zoveel mensen waren. Pauline stond immers nog midden in het leven en was een bijzonder geliefd persoon. Ze had er nog zoveel meer van kunnen maken. Ik herinner me hoe intens ze leefde en hoe ze meeleefde met iedereen. Net zocht ik een afbeelding bij dit verhaaltje en vond direct een mailtje waarin ze beschreef hoe vreselijk de ramp met de tsunami haar aangreep. Vrienden van kennissen van mij hadden daarbij hun tweeling verloren. Van dergelijke verhalen probeerde ze zich zoveel mogelijk af  te sluiten, omdat het haar teveel raakte.

 

De avond van het ongeluk belde Ben mij om het verdrietige nieuws te vertellen. Ik had net haar laatste mail gelezen. Die nacht had ik gruwelijke nachtmerries. De volgende ochtend keek ik vaak naar boven, wat ik sindsdien nog regelmatig doe.  Haar dood heeft heel veel indruk op me gemaakt en me veel verdriet gedaan, want ik had haar nog zoveel plezier en nog veel meer toegewenst. In plaats van te bedenken dat ook dit mij nog was overkomen, realiseerde ik me vanaf de eerste keer dat ik om hoog keek dat ik heel dankbaar mocht zijn met alles wat het leven mij te bieden had. Vanaf dat moment was het glas half vol, terwijl de jaren daarvoor toch wel in het teken van halfleeg hadden gestaan. Vanaf dat moment ben ik veel bewuster gaan leven en genieten. Ook realiseerde ik me dat je zaken zelf ook in de hand hebt, dus dat je andere keuzes moet maken als je niet gelukkig bent.

Pauline heeft mij deze omslag mee gegeven en daarom kijk ik vaak blij naar boven.

 

Op haar begrafenis werd op haar eigen verzoek het nummer Elsabeth gedraaid van Acda en de Munnik. De eerste keer dat Ben weer in de auto stapte, was om naar mij toe te komen. Het was een lange reis van Tilburg naar Koog aan de Zaan. In de auto had hij het nummer gedraaid en was langs de weg gestopt in tranen. Hier vertelde hij dat Elisabeth haar tweede naam was en het nummer wel erg toepasselijk was. Pauline had regelmatig aangegeven dat ze dacht dat ze niet oud zou worden. En herhaaldelijk besproken hoe ze haar begrafenis wilde en welke liedjes er gedraaid moesten worden, en hoe Ben verder moest gaan met de kinderen. Het gaf Ben houvast dat hij wist dat zij achter hem stond als hij weer iemand tegen zou komen.

 

Toen ik de volgende keer bij Ben in Tilburg op visite ging, stonden we op een plein. De rouwperiode beleefde hij enorm bewust en hij vroeg zich af wat hij tien jaar na haar dood nog zou herinneren.

 

Natuurlijk denk ik nog regelmatig aan Pauline. Belangrijke keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven vinden de oorsprong in haar dood. Je moet er immers zelf iets van maken als je niet tevreden bent. Daarom ben ik Kijk Zaans jaren geleden gestart toen ik niet gelukkig was. Ook heb ik ooit een jeugdboek geschreven (is nooit uitgegeven) waar ik haar een rol in heb gegeven.

 

De laatste keer dat ik om haar huilde, was op een heuveltop in Italië. We kampeerden op een mooie camping en keken uit op een prachtig dal waar ’s avonds lichtjes schitterden van de huizen. Op de ipod luisterde ik naar Elisabeth en dacht aan haar.

 

Haar broer opende na haar dood een berichtenboek op internet waarop mensen hun verdriet en herinneringen konden uiten.  Ik heb de site net nog even bezocht. Er zijn totaal 420 berichten geplaatst. De laatste dateert van 2013 waarin een vriendin hoopt dat het goed gaat met haar mannen.

Songtekst Slaap zacht, Elisabeth

Klik hier voor meer verhaaltjes

No posts were found.