No posts were found.
Hoeveel bewijs moet je krijgen voor je in je zelf gelooft? Veel mensen worstelen met die vraag en vinden het lastig om de waarde van hun capaciteiten in te schatten. Zo ook ik.
Abcoude
Op de lagere school was ik een vroege leerling en behalve de jongste van de klas, ook de kleinste. Eigenlijk was ik nog veel te speels en kon ik niet goed meekomen met de anderen. Tot verbazing van verschillende ouders kreeg ik toch een havo-advies.
Amsterdam
Op de middelbare school ontdekte ik in Amsterdam de grote stad en er ging een leuke, spannende wereld voor mij open. School stond op nummer 6 van mijn prioriteitenlijst. Ik kan me nauwelijks herinneren dat ik huiswerk deed. Wel dat ik veel spijbelde om in de stad op ontdekkingstocht uit te gaan.
Van de lessen herinner ik me weinig. Behalve de keer dat de wiskundeleraar (die ik overigens ook op zondag regelmatig in het Vondelpark tegenkwam) mij een opdracht gaf over auto’s. Blijkbaar begreep ik het niet, zodat hij het wat persoonlijker wilde maken. Voor zijn opdracht moest ik de auto van mijn ouders in gedachte nemen. Maar mijn ouders hadden geen auto. ‘Neem dan de auto van je buurman in gedachte.’ Ook mijn buurman had geen auto. ‘Neem dan de auto van iemand in de straat in gedachte.’ Ook dat was geen succesvolle vondst, want niemand in ons straatje had een auto. Daarbij waren een paar van de zes huizen van mijn vader, omdat hij daar een werkplaats in had en een ander huis had verhuurd aan oud-tantes die al heel oud waren. De docent werd zo geïrriteerd dat hij met mij de gang op liep. ‘Kijk, daar in de Beethovenstraat zie je auto’s. Kun je nu wel de opdracht maken?’
Echt gemotiveerd om te leren was ik dus niet. Dat ik bleef zitten, was geen verrassing. Wel is het opmerkelijk dat ik me niet meer kan herinneren in welk leerjaar dat was. Zo boeiend vond ik het.
Meppel
Door de verhuizing naar Drenthe kwam ik in 4 havo terecht op een school in Meppel. Wat moeten de leraren mij vreselijk hebben gevonden. Zo weet ik nog dat ik in de les mijn nagels lakte of mijn haar verfde. Ik deed niet mijn best om opstandig te zijn, het interesseerde me alleen helemaal niets. In Meppel ontdekte ik de wereld van de punk. Het bandleven was veel boeiender, want door mijn toenmalige vriendje Theo reisde ik vaak mee door heel Nederland naar alle concertzalen.
Zwolle
Het was duidelijk dat het niets meer zou worden op de havo. Door een beroepskeuzetest ontdekte ik dat reizen beter bij mij paste. Dat was alleen niet realistisch. Een school in Zwolle leek wel passend. Bij een bezoek aan de Sprankel was ik direct gecharmeerd van de schommel die in de openbare ruimte hing.
Op de eerste schooldag vroegen leerlingen welke richting ik had gekozen. Daar had ik me goed op voorbereid, want op de achterkant van een grote button van David Bowie – die ik op mijn jasje had gespeld – had ik cultureel werk genoteerd.
Op deze mbo-opleiding bleek school oneindig veel leuker en het had mij veel meer te bieden. Hier leerde je meer over de achtergronden van de politiek. En hoe je de ME dwars kon zitten bij acties. Toneel maakte ook onderdeel uit van het curriculum. De docent was niet heel boeiend, want ik kan me nog goed herinneren dat hij bij een les ergens achter was gaan zitten en dat de hele klas door het raam naar buiten sloop. Hij had niets in de gaten.
Belangrijk was dat er steeds werd gehamerd op de ‘waarom-vraag’. Ik deed van alles, maar ik kon niet benoemen wat het nut er van was. Na drie jaar hameren kon ik dat wel.
Groningen
Het was een erg leuke tijd, zeker door de stages bij jongerencentrum Simplon in Groningen. Daar kreeg ik zoveel vrijheid dat ik vanaf mijn 18e een meidendoegroep kon opzetten en begeleiden, de swingavond opnieuw kon opzetten (met een zelf ontworpen poster), een winkeltje opende met eigengemaakte sieraden en punkartikelen, etc. Ook hielp ik mee in het eethuis. Bij een controle van de keuringsdienst bleek echter dat de pakken vol maden zaten, dus echt hygiënisch was het er niet. En de eerste keer dat ik kookte voor een Duitse punkband zullen zij ook nooit vergeten. Ze hadden gevraagd of ik er wat knoflook in deed. De complete stronk met knoflooktenen (die ik niet had uitgeperst) belandde in het eten.
Amsterdam
Groningen was erg leuk, maar ik had ook ontdekt dat ik eigenlijk wel leergierig was. Het ambitieniveau van de mensen die ik had leren kennen was niet zo hoog. En ik wilde eindelijk wel meer van mijn leven maken. Dus op mijn 19e verhuisde ik naar de Jordaan in Amsterdam. Met mijn mbo-diploma kon ik naar het tweede jaar van de hbo. De Karthuizer (Sociale Academie) was vlakbij. Het niveau was beduidend lager dan de mbo. Ik heb alleen goede herinneringen aan een fotografieles waarbij je anders leerde kijken. Verder stelde het weinig voor. Door mijn toenmalige vriendje Zeger – die op de universiteit zat – ging er een andere wereld voor mij open. Hij had zoveel kennis die ik niet bezat en dat wilde ik ook.
Door een paar studieboeken (geschiedenis en wiskunde) te bekijken slaagde ik voor het toelatingsexamen van de UvA. Met een overgangsbewijs van 3 havo, een diploma van de mbo en een jaar hbo (2e jaar) startte ik in de universitaire wereld. Ik vond het fantastisch om zoveel kennis op te doen en mijn blik te verruimen en analytischer te leren denken. De studie Politicologie was wel heel pittig voor mij. Daarvoor was het leven lekker simpel met zaken waar je voor of tegen was. Nu opeens moest je anders gaan denken en was een antwoord nooit meer zwart of wit. Hoe meer je wist, des te duidelijker het was dat je veel te weinig kennis had. Het was heel moeilijk, maar wel heel boeiend. Regelmatig voelde ik me heel onzeker, want de andere studenten hadden over het algemeen een afgeronde vwo-opleiding, dus dat was wel een verschil. Zo weet ik nog heel goed dat bij een les het interbellum ter sprake kwam. Een student kwam erachter dat ik niet wist wat het was. Dergelijke ervaringen stimuleerde mij extra hard te leren. Als ik de schriften met huiswerk uit die tijd bekijk dan straalt de ijver je tegemoet. Naast de studie werkte ik in een politiek cultureel café waar ik geld verdiende met bardiensten en vrijwillig een theater opzette. Later kreeg ik een stage bij het Filmmuseum waar ik daarna bleef. Ook had ik een bijbaantje bij de AKO.
Dit was allemaal te combineren.
Toch bleef bij mij het gevoel hangen dat ik me moest bewijzen. Want het was minder vanzelfsprekend dat ik de universiteit aan kon dan voor anderen. Vooral door heel hard te werken slaagde ik. De begeleider van mijn eindscriptie spoorde mij steeds aan nog een niveau hoger te proberen. Moedeloos en onzeker kwam ik steeds van deze gesprekken thuis en zwoegde door en probeerde er nog meer van te maken.
Als bovenbouwstudie had ik gekozen voor Communicatiewetenschap met als specialisatie de sociale culturele variant en een groot bijvak filmkunde. Wij behoorden tot het eerste jaar waar de lat nog heel hoog lag, want het moest immers bewezen worden dat het om een echte wetenschap ging. Ik heb daar prachtige theorieën gehoord die mijn denken voorgoed hebben beïnvloed.
Door ziekte kreeg ik een half jaar uitstel. Na 5,5 jaar UVA kon ik mijn bul ophalen. Als je het voorafgaande hebt gelezen, dan zou je denken dat ik heel trots was. Niets was minder waar.
Ik weet nog heel goed dat mijn afstudeerprofessor heel lovend was. Hij had zelden meegemaakt dat een student steeds opnieuw probeerde een scriptie te verbeteren. Hij had mij daarom het hoogste cijfer gegeven. Met mijn inzet zou ik er zeker komen. Hij zag wel een toekomst voor mij als schrijver en docent.
Natuurlijk was dat prachtig om te horen. Ik weet alleen vooral dat ik de bul aanpakte en nauwelijks iets terug zei. Ik was zo bang dat als ik meer zou zeggen hij er alsnog achter zou komen dat ik de bul helemaal niet verdiende en dat ik het niveau helemaal niet aan kon.
Niet veel later was er een reünie van de lagere school waar ik zulke nare herinneringen aan heb. Natuurlijk ging ik niet. Later hoorde ik dat een moeder van een vroegere klasgenoot had geïnformeerd hoe het mij ging. Toen ze hoorde dat ik net geslaagd was voor de universiteit vond ze dat heel zielig. De andere kinderen waren getrouwd, hadden kinderen en werkten al jaren. Ik was nog maar net afgestudeerd, had op dat moment geen relatie, geen kinderen en geen werk.
Later ging ik gelukkig wel geloven in mijzelf :-).