No posts were found.
Die avond was ik naar disco de Roxy geweest. Ik had tot diep in de nacht gedanst om te vieren dat ik naar Australië mocht. Over een paar weken zou ik drie maanden alleen door het land reizen waar ik al jaren van droomde. De droom kwam in vervulling doordat ik in opdracht van Uitgeverij ANWB een reisboek over dit mooie land mocht maken, waarvoor ik zowel de tekst als foto’s mocht leveren.
Ik herinner me nog goed hoe blij ik was, maar ook lichtelijk geschrokken door een recent bericht in de krant dat er in New South Wales verschillende backpackers waren verdwenen. De massamoordenaar, die het voorzien had op liftende backpackers, was toen nog niet gepakt.
Zoals altijd ging ik op de fiets van het Rembrandtsplein naar mijn huis in de Westerstraat (Jordaan). Halverwege, ergens op de grachten, begaf mijn band het en moest ik lopen. Ik weet nog dat ik het niet prettig vond, omdat het rond half vijf in de ochtend was en ik nog redelijk ver moest lopen. Na de grachten gevolgd te zijn, liep ik de laatste zijstraat in die naar de Westerstraat leidde. Achter me hoorde ik snelle voetstappen. Iedereen kent dat gevoel en dat je vervolgens weer rustig adem haalt omdat iemand je vervolgens voorbij snelt. Direct daarna pakte een jonge man me bij mijn nek en trok me met mijn fiets achterover waardoor ik op straat viel. Het volgende moment zette hij een mes op mijn keel. Zijn gezicht kan ik me niet herinneren, wel het mes.
Doordat een vriendin van mij ook zoiets dergelijks had meegemaakt, hadden we samen zelfverdedingslessen gevolgd bij Kenau. Het belangrijkste wat ik daar had geleerd, was dat uit onderzoek bleek dat alle verkrachte vrouwen het van te voren aan hadden zien komen maar niet om hulp hadden durven te roepen. Als ze bedreigd werden en ergens naar toe werden genomen, dan was het te laat. Ik weet nog heel goed dat dit in een flits door mijn hoofd ging en ik ben keihard gaan gillen. In mijn dromen komt zoiets dergelijks regelmatig voor maar dan krijg ik er geen geluid uit. Toen wel. Op mijn gegil kwam een jong meisje naar ons toe. Dat is mijn geluk geweest, want daardoor rende de man weg. Het meisje had een bardienst gedraaid en was ook op weg naar huis. Ik heb haar volgens mij niet eens echt goed kunnen bedanken, want ik ben heel snel naar huis gelopen. Mijn fiets was flink beschadigd en ook mijn kleding en kleren. Thuis heb ik direct de politie gebeld. De dader was natuurlijk al lang weg. Ik weet niet goed meer wat ze vroegen want ik was behoorlijk geschrokken. De volgende dag zou ik aangifte doen, dat heeft weinig indruk achter gelaten omdat het voor de politie in mijn herinnering een routine kwestie was.
Wat ik nog goed weet, is dat ik met mijn kapotte fiets naar de fietsenmaker ging en hij tegen mij zei dat een meisje niet ’s avonds op straat moest rond lopen…..
Natuurlijk was ik flink geschrokken en blij dat ik met de schrik was vrij gekomen. In Australië was ik daardoor wel extra op mijn hoede. Toch vond ik wel essentieel om af en toe wel risico’s te nemen, want je kunt niet altijd bang zijn. Zie het verhaal over de massamoordenaar