Recent

De tyfus

Waarschijnlijk was ik 24 of 25 toen ik voor het eerst naar Turkije ging.  Griekenland en Portugal had ik meer malen bezocht, en ik wilde graag een nieuw land ontdekken. Ik had al eerder alleen gereisd, wat mij erg goed beviel, maar in Turkije durfde ik dat risico nog niet te nemen.

 

mahler696Met een alternatieve reisorganisatie en een oude bus gingen we met een reisleider uit Enschede zes weken op pad. Er paste zestien mensen in en het was een divers gezelschap van jongeren uit heel Nederland.

 

mahler697Bij de tweede stop, een strand in Griekenland kwam de stemming er goed in. Een van de medereizigers was gaan zwemmen met geld in zijn achterzak. Groot was de pret toen we geld in zee vonden.

 

mahler699Wanneer ik het foto-album doorblader, dan realiseer ik me dat we heel bijzondere dingen deden. We kampeerden het grootste deel van de reis in de natuur. Zo stonden we bij mooie meren, aan rivieren en bij een zoutmeer. We overnachtten boven op een berg waar we met zonsopgang de beroemde beelden van Nemrut Dagi met ochtendlicht zagen opdoemen. We kregen toestemming om de voormalige Armeense ruïnestad te bezoeken. Vlakbij een nomadenkamp mochten we onze tent opslaan en ’s avonds werden we uitgenodigd voor een kopje thee. Overal werden we met de typisch Turkse gastvrijheid ontvangen. Dat was ook wel eens ongemakkelijk. Zo kwamen we in een bergdorpje waar het lekkerste eten werd bereid om ons welkom te heten. De reisleider had speciaal voor dit doel wat Nederlandse cadeaus mee genomen. Ik vond het behoorlijk ongemakkelijk dat wij een unieke ervaring hadden opgedaan en dat de bewoners hun beste eten aan ons hadden gegeven.

Maar dat is niet de reden waarom ik dit verhaaltje maak.

 

mahler698We trokken het hele land door. We startten in het Europese deel Thracië en reisden via Instanbul en het binnenland naar het oosten. De kust in het westen en zuiden hebben we niet gezien, daar kwamen we immers ook niet voor. Wij wilden juist de cultuur en de bijzondere bezienswaardigheden leren kennen. Het oosten had voor mij een magische aantrekkingskracht. Hier werden al eeuwen lang dezelfde ambachten beoefend in overdekte marktplaatsen. De typische geur, geluid en dynamiek die daarbij horen, vond ik heel boeiend. We werden vaak uitgenodigd, maar ik was ook wel op mijn hoede. Zo kwamen we op een markt ook in contact met mensen die ik me niet goed meer kan herinneren. Wel dat ze ons een broodje met vlees gaven. Ik word nog altijd misselijk als ik soortgelijk vlees zie of ruik.

 

Daarna kreeg ik steeds vaker last van diarree, net als iedereen in de groep dus zo ongewoon was dat niet. Met de dag werd ik zwakker. In de bus terug naar Nederland kon ik niet meer lopen en praten was ook heel lastig. Omdat ik zo verzwakt was, lag ik in het gangpad. Ik kan me nog wel goed herinneren dat ik dacht dat het einde nabij was. Omdat ik nauwelijks meer kon praten, wisten mensen ook niet wat ik nodig had. Zo kreeg ik wel water maar dan met bubbels, en dat werkte averechts.

 

mahler700Mijn ouders haalden me op in Enschede, want zij waren al gewaarschuwd. De huisarts bij hen in het dorp nam het niet serieus. Ik had gewoon last van reizigersziekte. Ondertussen kon ik helemaal niets meer. Een vriend van mijn ouders, die specialist was, kwam in die tijd op bezoek. Toen hij zag hoe slecht ik er aan toe was, dwong hij ons om er werk van te maken. Door een controle bij de afdeling tropische ziekte in Amsterdam bleek dat ik paratyfus had. Vroeger dat was een veel voorkomende ziekte, maar in Nederland kwam het weinig meer voor.

 

Toen mijn haar daarna snel uitviel, was het verband met de ziekte in eerste instantie helemaal niet logisch. Dergelijke kennis was in de loop der jaren helemaal verdwenen.

 

De ziekte veranderde mijn plannen. Ik zou stage gaan lopen bij het eerste documentairefestival in Amsterdam en zou daar een leuk en interessant takenpakket krijgen. Dat ging niet door. De stage die ik later bij het Filmmuseum deed, was minder geslaagd. Door de ziekte was ik heel onzeker geworden. Daarvoor praatte ik makkelijk, maar daarna had ik het gevoel dat elke zin vol fouten zat. Ik durfde daarom nauwelijks mijn mond open te doen.

 

Grappig zijn de herinneringen van onbekenden die zagen dat ik magerder was geworden. Ik woog toen 55 kilo. Een medewerker van de bank vond het zo leuk dat ze me vroeg of ik de paratyfus niet door kon geven. Want dat wilde zij ook wel.

 

De uitspraak Krijg de tyfus heeft bij mij dus ook wel een vrolijke klank.

 

Over Turkije heb ik later verschillende boeken en vele artikelen geschreven. Zie het overzicht.

Klik hier voor meer verhaaltjes

No posts were found.