Samen met Ingelies keek ik elke zondag de Flyer Doctors. Door onze favoriete serie wilde ik per se Australië in het echt zien. Ik wilde graag ontdekken of de sfeer uit de serie iets met de werkelijkheid te maken had.
Voor twee uitgevers had ik al verschillende reisboeken gemaakt. Daardoor kwam ik in de positie om ook zelf een voorstel te doen. Wat was ik blij dat Australië werd gehonoreerd. Op mijn dertigste zou ik in 1994 naar dit droomland afreizen. De meeste Nederlandse bezoekers waren 18 jaar en hadden net hun middelbare school afgerond. Zij reisden net als ik maanden rond in hun eentje waarbij ze onderweg werkten. Ook vertrokken er relatief veel gepensioneerden naar dit land.
In het verleden had ik al vaker alleen rond gereisd, maar dit keer zou ik drie maanden weg blijven. Het land had een uitstekende reputatie dat het heel veilig was, dus angst had ik niet. De grootste gevaren waren spinnen, krokodillen, kwallen en haaien, maar die zou ik zien aankomen.
Een maand voor vertrek ging ik tot diep in de nacht uit naar een disco op het Rembrandtplein. Terug naar huis werd ik op de fiets in de Jordaan van achteren aangevallen. Dat was een heel angstige ervaring, omdat iemand me van achteren beetgreep, me van de fiets trok en me bedreigde met iets (mes of wapen, kon ik niet goed zien). Door zelfverdedigingslessen wist ik wat ik moest doen, dus ik heb heel hard gegild. Een meisje kwam op het geschreeuw af waardoor de aanvaller vluchtte.
Door deze ervaring zat de schrik er wel behoorlijk in. Vlak daarna las ik in een artikel in de krant dat er in de Blue Mountains (Aus) verschillende lijken waren gevonden van backpackers die in de loop der tijd waren verdwenen. Veel meer informatie was er niet bekend. Met een dergelijk verhaal ging mijn fantasie snel op de loop.
In Australië zelf voelde ik me vanaf het begin thuis. Al weet ik nog goed dat ik echt verbaasd was dat een wildvreemde in het vliegtuig ‘vroeg’: ‘How are you?’ En bij vertrek zei: ‘see you later’. Pas later begreep ik dat dit beleefdheidsvormen waren en ik het niet zo letterlijk moest nemen.
Australië bleek een geweldig land en veel leuker dan de serie. De meeste Aussies die ik sprak, vonden het beeld afschuwelijk dat er van hen werd neergezet als behoudende, trage, sullige mensen. Natuurlijk werd er af en toe onderweg over de moorden gesproken. Inmiddels was bekend dat ze allemaal hadden gelift. In één geval ging het zelfs om een duo waarbij de man blijkbaar heel sterk was, dus het was een raadsel wat er was gebeurd.
Dergelijke verhalen hielden mij enorm bezig. Op mijn reisprogramma stond ook een bezoek aan de Blue Mountains. Ik reisde met een camping ute waarbij ik ’s avonds van de auto een tentje maakte. Op de camping stonden slechts een paar auto’s. Nog heel goed weet ik dat ik iedereen nauwlettend bekeek voordat ik de tent sloot, want wie zou het kunnen zijn?
Op Tasmanië was het strafkamp Port Arthur een belangrijke attractie om te bezoeken. Hier werden de Engelsen ondergebracht, die vroeger naar Australië waren gedeporteerd en opnieuw in de fout waren gegaan. Op het eiland had ik geen eigen vervoer. Een jongen die ook in het hostel sliep, bood aan dat ik met hem mocht meerijden. Ik weet nog heel goed dat ik niet wist of ik hem kon vertrouwen. Daarom stuurde ik net voor vertrek een brief naar een vriendin in Nederland. Daarin maakte ik melding van de situatie en als ze nooit meer iets zou horen dat ze dan wist dat er op dat moment iets mis was gegaan. Karin vertelde later dat ze zich rot was geschrokken en verzocht mij vriendelijk zoiets nooit meer te doen, want toen duurde het nog maanden voordat ik echt thuis was. Zij had geen idee hoe het was afgelopen.
Het bezoek aan het kamp was indrukwekkend. Het was heel naar om de stiltekamers te zien waar mensen werden gemarteld. Sowieso heerste er een lugubere sfeer, dat werd nog wat versterkt doordat ik al die verhalen aanhoorde met een wildvreemde.
Natuurlijk liep dit ook goed af, voor mij in ieder geval.
Een paar jaar later vond in 1996 op deze plek een bloedbad plaats. Er werden 35 mensen gedood en 23 mensen gewond. Deze trieste schietpartij werd bekend als het bloedbad van Port Arthur. De moordenaar van de lifters werd ook snel daarna gepakt. Het bleek een Joegolavische wegwerker te zijn die de lifters had meegenomen en vermoord.
En zoals het werkt: Australië had er weer twee verhalen bij waar ze toeristen mee de stuipen op het lijf konden jagen. Want verhalen over krokodillen, haaien, kwallen deden het altijd goed.
