Recent

Een tweeling

IMG_3584Op 16 juni zijn Joep en Yola jarig. Op 15 juni 2015 schreef ik onderstaand verhaaltje.

 

FullSizeRender[1]Het verhaal van hun geboorte is geen makkelijk verhaal. Vannacht lag ik er wakker van of ik het wel op moest schrijven. Mensen in mijn omgeving hebben het eindeloos gehoord. Het was zo traumatisch dat ik er over moest blijven praten. Tot Kuno vijftien maanden later werd geboren. Op het moment dat hij werd geboren en alles heel anders was verlopen, behoorde het trauma direct tot de verleden tijd.

 

Een verhaal moet je bij het begin beginnen. Ik woonde samen met Kees in de Jordaan en was op een maandag gestopt met de pil. Op woensdag had ik een afspraakje met Wouter, die ik één keer had gezien (waarbij hij direct een reisverhaal over India mocht beoordelen), met wie ik een bruiloft op vrijdag moest voorbereiden. We waren ceremoniemeester en getuige, maar met trouwen hadden we allebei niet zoveel. We waren direct verliefd.

 

FullSizeRenderIn anderhalf jaar tijd reisden we achtereenvolgens naar Londen, Vlieland, Düsseldorf, Australië, Marokko en Frankrijk. Alleen ging ik in die tijd nog naar Griekenland en Aruba, Bonaire en Curaçao. We genoten enorm van het leven dat in een stroomversnelling voorbij kwam. Na een jaar besloten we op zoek te gaan naar een huis. Dat werd de Zaanstreek, waar Wouter vroeger ook gewoond had. Het was dichtbij Amsterdam en relatief goedkoop. Verder had ik er (toen) niets mee.

 

In oktober kregen we de sleutel van ons huis, en we hadden plannen voor een reis naar Mexico. Toen bleek ik zwanger te zijn. Bij de echo kregen we tot onze verrassing te horen dat het er twee waren. Ons leven verliep al in een stroomsnelvaart dus dat paste er ook wel weer bij. Als freelancer maakte ik me wel ongerust of ik het goed kon combineren met werk. Zes maanden zwanger reisden we naar Egypte voor een Nijlcruise, want waarom zou dat niet kunnen? Het verhaal werd geplaatst. In het vliegtuig op weg naar Egypte realiseerde ik me wel dat het wel een risico was, want de gezondheidszorg in Egypte was minder goed als bij ons. Maar wat kon er nu gebeuren met een tweeling?

FullSizeRender[2]

 

We werden lid van het Tweelingenmagazine en elke editie stonden er weer berichten in van ouders die een of twee kinderen bij de geboorte hadden verloren.

 

Zelf maakte ik me niet zo druk. Met 36 weken was ik nog volop aan het werk. Op een maandagochtend moest ik voor controle naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik te horen dat ik te veel eiwit in de urine had, en direct opgenomen moest worden. Met de fiets snel naar huis om de opdracht te versturen en een tasje te pakken. Ik had ook te horen gekregen dat 1 kindje veel groter was dan de andere en dat dit risicovol was. Omdat de grootste het eten van de kleinste op at.

 

Een week lang lag ik te wachten op de dingen die komen gingen. Eigenlijk had ik me er geen voorstelling van gemaakt, want iedereen kreeg kinderen dus waarom zou dat moeilijk zijn. Omdat mijn gezondheid iets achteruit ging en de kinderen met 37 weken in principe ‘klaar’ zouden moeten zijn, werd gekozen met 37 weken voor inleiding. Vrijdagochtend vroeg om 8 uur werd ik aan het infuus gelegd. De hele dag door kwamen de weeën in een ongenadig tempo. De kinderen hadden een elektrode op hun hoofd zodat ze in de gaten gehouden konden worden. Twaalf uur later was ik volledig uitgeput en leek het niet meer te gaan lukken. De gynaecoloog die ’s avonds voor het eerst kwam kijken, koos voor een keizersnede. Ik weet nog heel goed dat ik in de operatiekamer lag en dat er één voor één kinderen uit mijn buik werden getrokken die omhoog werden gehouden. De kinderen werden aan mij getoond en daarna weggebracht. Dat was een nogal onwerkelijke situatie die niets met mij te maken had. Wouter was zichtbaar ontroerd en ik voelde me lichamelijk heel slecht. Zo zeer zelfs dat ik dacht dat het voor mij afgelopen was, maar dat Wouter gelukkig wel twee kindjes had.

 

mahler716

Het volgende moment lag ik bij te komen op de Intensive Care. Verpleegsters luisterden naar de voetbalwedstijd (finale Nederland-Denemarken). Een verpleegster vond dat ik er nogal raar bij lag, alsof ik op het bed was gekwakt. Dat was waarschijnlijk ook het geval. Ik had veel pijn en mijn lichaam stond helemaal los van mij. De verpleegster vroeg wat ik had gekregen, maar de kinderen die ik net had gezien hadden eigenlijk weinig met mij te maken.

 

Terug op de ziekenkamer lag Joep huilend in een bedje naast mijn bed. Het meisje was achter gebleven op de kinderafdeling. Joep was 2500 gram. Yola was 1800 gram dus moest in de gaten gehouden worden. De twee weken daarna waren heel erg zwaar. Ik had een idee dat je als moeder direct contact zou hebben met je kinderen en de eerste tijd veel lichamelijk contact met ze had. In mijn geval liep dat heel anders.

FullSizeRender[3]

 

Joep bleek een dwangvoetje te hebben, dus al snel na de geboorte moest ik met hem naar de gipskamer. Om de paar dagen moest het gips worden vervangen. Ik was er lichamelijk maar ook geestelijk niet best aan toe. De volgende dag ging ik op bezoek bij Yola, die zag ik pas na een dag. Ze lag in een couveuse. Ik noemde het een kastje en kon er nauwelijks naar kijken. Er is ook geen enkele foto van Yola in de couveuse waar ze toch 10 dagen in heeft gelegen. Ik vond het heel griezelig om haar te zien, omdat ze zo klein en kwetsbaar was. Wouter had daar helemaal geen moeite mee en bewaakte haar als een leeuw. Als een volleerd vader haalde hij haar uit de couveuse en duwde zusters opzij die hem wilde helpen. Hij waste haar en was direct vertrouwd met haar.

FullSizeRender[4]

 

Joep huilde heel veel en was moeilijk rustig te krijgen. Omdat hij nog een te laag geboortegewicht had om mee te gaan naar zijn zus moest ik de eerste dagen drie keer per dag alleen naar Yola. Ik liet dan een krijsende Joep achter. Verschrikkelijk was dat. Want welke moeder laat nou een pas geboren kind alleen achter? Nog steeds doet dat veel pijn als ik dit opschrijf. Het voelde ook heel pijnlijk dat Yola het grootste deel van de tijd in haar eentje lag. De term hartverscheurend is hier voor mij wel echt op zijn plek.

 

Daar tussendoor vonden zusters dat ik moest proberen om borstvoeding te geven. Achteraf gezien lukte dat natuurlijk niet met alle stress. Maar toch heb ik de eerste week een paar keer per dag geprobeerd te kolven. Er kwamen milimeters uit en veroorzaakte nog meer stress.

 

Na een zoveelste zware nacht waarbij Joep de hele nacht aan het huilen was, besloot ik dat ik maar beter niet meer bij Yola langs kon. Want zij ging toch dood omdat ze zo klein was en dan ging ik me ook niet aan haar hechten. Voor Joep leverde het ook te veel stress op dat ik steeds weg was. ’s Nachts had ik een nachtmerrie dat ik nog zwanger was van duizenden kinderen die er uit moesten.

 

Mijn beste vriendin belde me elke dag waarom ze niet langs mocht komen. Toen ik haar uitlegde dat ik daar echt geen tijd voor had, snapte ze daar niets van. Er was toch bezoekuur?

 

De problemen werden steeds groter. Het hoofd van de afdeling had in de gaten dat het niet goed ging en zij greep in. Dankzij haar kozen we voor een oplossing waarbij ik met het bed en Joep elke ochtend een paar uur bij Yola op bezoek kon. We konden daar dan in alle rust cocoonen zodat ze ook kennis konden maken met elkaar. Daardoor ging het veel beter.

 

Na 2 weken moesten Joep en ik officieel het ziekenhuis verlaten. Het was nog heel spannend of Yola mee kon. Want gevoelsmatig kon ik het niet opbrengen om haar daar achter te laten. Gelukkig mocht ze mee.

 

Voor mij was de geboorte en kraamperiode geen roze wolk.

 

Het vervolg

 

Gelukkig is schrijven voor mij een uitlaatklep, want in die periode heb ik veel verhaaltjes over de ontwikkeling van de kinderen gemaakt en rond gestuurd aan vrienden. Die verhaaltjes leverde nieuwe vriendschappen op. Ik heb ze zelf eigenlijk nooit over gelezen.

 

De meest gehoorde opmerking was: ‘Met een jongen en een meisje ben je in één keer klaar’. Daar dachten wij anders over, dus we waren erg blij dat Kuno er bij kwam. De kinderen waren gelukkig erg gek op elkaar.

 

Het waren tropenjaren waarbij we jarenlang een paar keer per nacht het bed uit moesten om de kinderen te voeden of omdat Yola haar wekelijkse nachtmerries had of Joep zijn wekelijkse bui waarbij hij gemiddeld zes keer ‘s nachts over gaf. De arts raadde ons aan om zo min mogelijk bezoek te ontvangen en te doen waar hij ons goed bij voelden. Met drie maanden bezochten we met de kinderen Spanje. En in dezelfde periode gingen we voor het eerst als ouders samen zonder kinderen naar Berlijn. In het zelfde jaar reisden we naar Amerika met de kinderen en ik ging alleen naar Korfoe om een reisgids te updaten. Daarna besloten we het rustiger aan te doen qua reizen. Met z’n tweeën maakten we nog regelmatig een stedentrip, maar de kinderen kregen daarna ‘gewone vakanties zoals iedereen’.

Meer verhaaltjes

Na de geboorte van Joep en Yola schreef ik om de paar dagen een verhaaltje. Toen ik zwanger werd van Kuno, werden de columns gepubliceerd op een website voor aankomende moeders.

mahler719

Dit verhaaltje schreef ik vlak na hun geboorte

No posts were found.