16 Jun Achttien
Achttien jaar geleden stond mijn leven zo op de kop dat ik niet verwachtte dat het ooit nog goed zou komen. Met 36 weken was ik opgenomen in het ziekenhuis. Snel was ik nog naar huis gefietst om wat spullen op te halen. En maakte nog even razendsnel een artikel af over een vakantiebestemming zodat ik dat nog op tijd kon inleveren. Drie weken later pas mocht ik het ziekenhuis uit, met twee kleine baby’s. We hadden een moeilijke start. Al in het ziekenhuis schreef ik de eerste verhaaltjes om zaken te verwerken, de eerste ging over Jules.
In de week dat Joep en Yola werden geboren, stierf Jules oftewel Jhonny zoals mijn moeder de man noemde die zij als Joodse baby in de oorlog had gered. Zijn dood en de geboorte van de kinderen liepen door elkaar heen. Later heb ik alle verhalen rondom hem op een rijtje gezet in Jhonny
Schrijven helpt mij, zo heb ik de eerste jaren wekelijks een of twee verhaaltjes gemaakt over mijn bijzonder hectische leven. Om de moeilijke startperiode te verwerken, schreef ik daar natuurlijk ook een verhaal over.
Na de geboorte van Joep en Yola zei iedereen: ‘Dat is handig, een jongen en een meisje, dan ben je in een keer klaar.’ Maar bij ons gaat bij voorkeur alles anders. Dus we kregen al heel snel een derde kind. Zijn verhaal kreeg de titel Geluk en pech.
Natuurlijk was de beginperiode zwaar. Maar we hadden het ook heel leuk samen, waarbij het geweldig was dat we iedere vrijdagavond samen uit mochten. Dan pasten opa en oma op de baby’s. Dat en doordat ik veel verhalen schreef en al snel weer aan het werk ging, hielp!
Ik weet nog goed toen ik de piepkleine Yola in de couveuse zag ik erg bang was dat ze het niet zou overleven. Vannacht kwam ze thuis en liep bij haar broer naar binnen om hem vrolijk te feliciteren. We waren gisteren samen in de stad om de laatste dingen uit te zoeken. Onderweg kwam ze haar beste vriendin en even later haar vriendje tegen. In de winkels adviseerde ze – zoals altijd de laatste jaren – wat ik aan moest, want mijn kledingsmaak, daar heeft ze niet veel mee op. Het is prachtig om naar haar te kijken om te zien hoe ze zich heeft ontwikkeld. Ze is nog steeds een klein meisje, maar laat steeds meer van zich horen. Ze volgt een juridische opleiding en het gaat haar goed af. Haar ambitie is om ver te komen, zo heeft ze al uitgezocht wat een kinderrechter verdient. Het geld speelt voor haar zeker een rol, maar door haar stage bij het wijkteam in Poelenburg heeft ze veel geleerd over dat er in de wereld veel mensen zijn die haar hulp goed kunnen gebruiken. Met haar zelf verdiende scooter scheurt ze overal heen. Yola heeft wel zin in het leven.
Joep is altijd rustig geweest en moet zaken heel zeker weten voordat hij er mee naar buiten komt. Mijn vader heeft een tekening van hem gemaakt toen hij een paar jaar oud was. Die krijgt hij vandaag. Hij lijkt nog goed, nog steeds dezelfde lieve mooie glimlach om een fijn gezicht waar je wel van moet houden.
Bijna onopgemerkt heeft hij zijn mbo-opleiding versneld afgelegd in twee jaar. In september start hij in Amsterdam bij de HBO ICT. Zijn stage bij een websitebouwer in hartje Amsterdam heeft hij zo goed gedaan dat ze hem nu gevraagd hebben om te blijven in de zomerperiode. Zijn spaarrekening wordt steeds voller, want hij gaat daar leuk verdienen voor een achttienjarige. Zo bouwt hij aan een mooi leven.
Joep en Yola mogen nu ook samen in de auto rijden, ze hebben ons als begeleiders niet meer nodig nu ze achttien zijn. Maar ik denk dat ze het nog best fijn vinden als wij wel af en toe mee gaan.
Achttien jaar geleden stond mijn wereld op z’n kop en geloofde ik niet dat er nog een morgen zou zijn. Die is er gelukkig wel gekomen. Verrast en blij constateer ik dat we nog allemaal bij elkaar zijn, gelukkig zijn en het leven gelukkig goed voor ons is geweest.