No posts were found.
Mijn vader heeft een historisch zeilschip. Dit zinnetje verbergt en onthult talloze verhalen. Moeilijke, mooie, traumatische, cultuurhistorische verhalen.
Iedereen die mijn vader een keer heeft gezien, weet dat hij een boot heeft. Alle zorgverleners die mijn ouders bezoeken weten het. Zelfs toen hij op de intensive care lag vertelde hij direct – nadat hij bij kwam – over zijn grote liefde. Zelfs de broeders die hem doodziek naar het ziekenhuis brachten, kregen zijn verhaal te horen.
Voor mij is de boot een grote concurrent. Want al tientallen jaren lijkt de boot het belangrijkste in zijn leven. Dat is gedeeltelijk wel en gedeeltelijk ook niet zo. Het symboliseert een groter belangrijker doel in zijn leven, en daar kleven heel veel verhalen aan.
Het is ongeveer dertig jaar geleden dat hij zijn zeilschip zag in de Houthaven in Amsterdam. De historische houten polleschouw, die op een ooit beroemde werf in Grou was gebouwd, verkeerde in zeer slechte staat en was aan het zinken. Mijn vader, die zijn beroep had gemaakt van de inrichting van schepen, was direct verkocht. Sinds hij met zijn bedrijf noodgedwongen vanwege familie-omstandigheden vanuit Abcoude naar Drenthe was verhuisd, had hij weinig werk meer gehad. Af en toe kwam er nog een schip naar de boerderij die gedeeltelijk over de weg moest werden getransporteerd. Mijn vader die zijn hele leven met veel liefde met hout had gewerkt, had steeds meer moeite met de stalen schepen waar vooral gekozen werd voor polyester (we noemden het plastic) en niet voor eerlijke materialen.
Het houten scheepje (want zo groot was het zeilschip niet) met prachtig houtsnijwerk, koperwerk en een echte gouden leeuw op het roer herinnerde aan de tijd dat er wel veel aandacht was voor vakmanschap. De Maria Lecina, zo heette het schip, had ooit zeilwedstrijden gewonnen en er was slechts een beperkt aantal van gemaakt. Dit zou het schip worden dat mijn vader zou redden van de ondergang. Hiermee kon hij zijn vakmanschap laten zien, het erfgoed zou bewaard blijven en hij had een missie. Natuurlijk hoopte hij via de historische vereniging erkenning te krijgen voor zijn streven.
Dertig jaar later ligt het schip al jaren in een loods. En wacht op de laatste handelingen zodat het echt klaar is. Mijn vader gelooft er nog steeds in. En hoopt. Want anders zou hij dertig jaar aan een project hebben gewerkt dat voorgoed verloren is. Dertig jaar waarin hij met veel liefde en vakmanschap de volledige houten romp alleen (dus echt zonder hulp) volledig heeft vervangen. Vele jaren heeft hij op zijn erf met zichtbaar plezier aan zijn schip gewerkt. Af en toe ging hij naar Amsterdam om van zijn AOW goudverf te kopen voor zijn leeuw. Iedereen zou versteld staan, want ook al geloofden er steeds minder mensen in zijn droom, hij wist zeker dat het goed zou komen.
Trauma’s die op zijn leeftijd een steeds grotere rol gingen spelen, kon hij de baas door aan het werk te blijven. Afschuwelijke herinneringen aan de tijd dat hij in Indonesië tijdens de politionele acties vocht, werden tijdelijk verdrongen als hij zijn boot in stapte. Ook andere zeer traumatische herinneringen aan familieproblemen verflauwden even wanneer hij als gepensioneerde man zijn enorme kracht toonde als hij de eiken romp geheel op authentieke wijze krom boog zodat het weer een goede vorm kreeg.
Het schip is zonder enige twijfel prachtig. Iedereen die houdt van erfgoed zal er onmiddellijk verliefd op worden. Alle details zijn zo mooi.
Mijn vader werd echter steeds ouder en alles ging steeds moeizamer. Na de verhuizing naar Koog aan de Zaan werd het schip na 20 jaar weer te water gelaten. Heel af en toe gingen we varen op de Zaan waarbij hij veel bekijks had. Een houten schip is echter nooit klaar.
Toen hij ziek werd, kon hij steeds minder naar zijn boot. De dagelijkse bezoeken werden maandelijkse bezoeken en het schip ging steeds meer achteruit. Net zoals hij zelf. Daarom leek het ons toch beter als het schip nog een keer het water uit ging voor grondig onderhoud. Mijn vader was daar een groot tegenstander van, want als een houten schip lang uit het water is duurt het weer lange tijd voordat het weer waterdicht is als het weer te water wordt gelaten.
Bij het optakelen uit het water was direct duidelijk dat er schade was. Aan de achterzijde had een klein mankement grote schade veroorzaakt. Mijn vader had het niet gezien, maar een deeltje van zijn houten romp die jaren geleden volledig was vernieuwd, was aangetast. Een stuk van het prachtige vakwerk was verrot. Op weg naar de nieuwe hopelijk tijdelijk plek in de loods stroomde het water eruit. We liepen in een begrafenisstoet achter het schip aan waarbij de stromen over mijn wangen stroomden. Het was zo symbolisch. Mijn vader lag in het ziekenhuis en heeft dit gelukkig niet gezien.
Nadat hij het slechte nieuws had gehoord, verzekerde hij ons dat het zeker allemaal weer goed zou komen. Inderdaad lukte het hem om op om 85-jarige leeftijd af en toe nog naar de boot te gaan en enkele uren aan zijn grote liefde te werken.
Nu is hij daar eigenlijk niet meer toe in staat, maar hij geeft niet op. Omdat hij 24 uur per dag voor mijn moeder moet zorgen, kan hij niet weg. Hij weet ook zelf wel dat hij geen zwaar werk meer kan verrichten. Maar hij kan zijn droom niet opgeven. Hij moet immers nog het bewijs leveren dat het erfgoed door zijn inzet voor de toekomst is behouden.
Ook al heb ik een haat-liefde verhouding met het schip omdat het voor mijn gevoel vaak belangrijker was dan zijn gezin toch zou ik het vreselijk vinden als dit het einde zou zijn. Want ook deel ik zijn passie om erfgoed te behouden en het vakmanschap. Stiekem hoop ik daarom ook op een wonder en dat het schip ooit weer gaat varen en een trotse eigenaar krijgt. Via Stad aan de Zaan heb ik vorig jaar een stukje van deze droom gestuurd. Het leek me mooi als in deze streek die bekend staat om de historische scheepsbouw er weer jonge vaklieden aan het werk zouden worden gezet. Zodat mijn vader met Sail nog een keer met zijn boot kon varen. Een reactie heb ik nooit gehad. Maar net zoals mijn vader droom ik tegen beter weten in door dat het echt nog goed komt. Dat verdient het schip en mijn vader.