Recent

Avontuur

Een vakantie is pas geslaagd als je er verhalen over kunt vertellen. Wanneer alles gladjes verloopt, dan ben je na een paar zinnen na terugkomst al uit gepraat. Zo dacht ik er vroeger in ieder geval over. Een vakantie werd pas boeiend als je spannende avonturen had beleefd. Dat blijkt ook wel als ik in mijn herinneringen graaf naar bijzondere herinneringen. Bijna automatisch stuit ik op belevenissen die best griezelig waren.

 

Samos

mahler661Op mijn negentiende ging ik samen met mijn beste vriendin Hanneke (de zus van mijn toenmalige vriend) naar Griekenland. Met schoonmaakwerk hadden we de vakantie bij elkaar gespaard, want een vliegticket was behoorlijk prijzig. Met veerboten hopten we van het ene naar het andere eiland. Natuurlijk sliepen we aan dek, want dat was het goedkoopste. We startten op Samos. Met de bus konden we een eind mee. Het laatste stuk naar een mooie strandje konden we makkelijk lopen. De rugzakken (met tent en kookgerei) waren behoorlijk zwaar. Toen we ontdekten dat het onze eindbestemming nog een stuk verder weg was, leek het ons een heel slim plan om een stuk af te steken. Als we naar beneden klauterden naar een verlaten strand, dan zouden we aan de andere kant makkelijk weer omhoog kunnen klimmen. Dat was heel slim bedacht, zo maakten we het ons wel heel makkelijk. De afdaling bleek toch wel wat pittiger. Uitgeput kwamen we beneden. De tocht omhoog was achteraf gezien bloedlink. De helling was heel glad en we vielen steeds stukjes naar beneden. In combinatie met de zware rugzak en de tent die we in onze handen moesten dragen, was het eigenlijk veel te gevaarlijk. Dat realiseerden we ons toen we halverwege waren. Een weg terug was er eigenlijk niet meer. Met heel veel moeite en bonzend hart van de angst kwamen we toch boven. Dit zouden we nooit meer doen, zeiden we tegen elkaar.

Op het volgende mooie strand bleek ook geen kampeergelegenheid te zijn. Tussen de roeibootjes op het strand hebben we wel prettig geslapen.

 

MacDonnell Ranges

Reizigers die in de binnenland van Australië rondtrekken, kun je niet genoeg attenderen op het feit dat de rimboe veel gevaren met zich meebrengt. Voordat ik in 1995 naar dit land af reisde, had ik al diverse hoofdstukken in proefversie geschreven. Die zou ik na de reis aan de hand van de ervaringen definitief maken. Ik wist daardoor als de beste dat je altijd voldoende water en wat eten bij je moet hebben. En dat je altijd het pad moet volgen. Dat je niet op eigen houtje rond moet gaan lopen. Etc…
Voor onderzoek voor de reisgids die ik schreef voor de ANWB reisde ik drie maanden alleen rond. In veel gebieden had de Tourism Board een organisatie bereid gevonden om mij mee te nemen. Zo kon ik snel en vakkundig de belangrijkste highlights van het gebied zien. In het binnenland is de MacDonnell Ranges een prachtig gebied met veel rotsen. Er komen in verhouding tot het drukbezochte Uluru (Ayers Rock) weinig toeristen. Met een groep liepen we een vaste route door het gebied.  De hoog gelegen weg met uitzicht op een vallei slingerde zich voort en je kon al goed zien waar de weg beneden op uit kwam. Het leek heel logisch om in plaats van het pad te volgen een stuk naar beneden te klauteren. Zo gedacht, zo gedaan. Al snel stond ik beneden op het pad en wachtte op de mensen die natuurlijk snel zouden volgen. Het duurde, en het duurde. Na verloop van tijd werd ik behoorlijk benauwd. Stel dat ze hier helemaal niet langs zouden komen. Ik had geen water en eten bij me. Het was bloedheet. Niet bepaald een aanlokkelijk vooruitzicht om de weg kwijt te zijn in een gebied dat ik absoluut niet kende. Hoe lang het heeft geduurd, weet ik niet meer. Maar wel dat ik ontzettend blij was toen ik in de verte iemand zag lopen. Ik besloot zoiets nooit meer te doen.

 

Sienna

DSC04740In 2007 (Joep en Yola waren 7 en Kuno vijf jaar) bezochten we verschillende Italiaanse steden. Zo genoten van we van het prachtige plein in Sienna waar eens per jaar de beroemde paardenrennen worden gehouden. Yola had net een designjurk uitgezocht (in onze beleving in ieder geval) en de kinderen genoten van het overheerlijke Italiaanse ijs.

DSC04747Natuurlijk bezochten we ook de beroemde kathedraal die erg druk was. We liepen gezamenlijk rond. Links was een uitbouw met schilderingen en boeken. Tenminste, zo kan ik het me vaag herinneren. Wat ik me nog wel haarscherp herinner, is iets waar ik liever nooit meer aan denk. Voor mijn gevoel had ik maar heel even rond gewandeld in de uitbouw om vervolgens naar de kinderen toe te gaan die in de hoofdruimte op ons zouden wachten. Voordat mijn ogen op zoek konden gaan, hoorde ik al een enorm hard gehuil van een kind in grote paniek. Natuurlijk herkende ik Kuno’s gehuil direct. Volledig overstuur was hij met Yola op zoek gegaan naar ons. Toen ze ons niet direct konden vinden, kon Yola Kuno nog net tegen houden om niet naar buiten te gaan. Ze waren er al bijna van overtuigd dat ze ons voorgoed kwijt waren. Yola had zich over haar broertje ontfermd en hem verteld dat ze gelukkig wel vijf cent bij zich had. Nog heel lang en eigenlijk nog steeds voel ik de angst voor het geval dat ze wel naar buiten waren gegaan.  Hoe hadden we ze dan weer terug moeten vinden?

Voor een opdrachtgever heb ik een verhaal gemaakt over een opaaldorp in Australië. De laatste alinea verraadt dat ik daar een aardig risico heb gelopen.

Lees meer verhaaltjes

No posts were found.