Recent

What’s in a name

Wie komt Elsje halen?

Els bakt pannenkoeken, maar het meel is zo zuur.

Als kind had ik een enorme hekel aan de naam Els. Ik heb geen idee hoe vaak bovengenoemde liedjes werden gezongen als mensen mijn naam hoorden. Maar het heeft er zeker voor gezorgd dat ik al van kleins af aan een andere naam wilde.

De naam Els stond voor iets tuttigs. Een uitstekende naam voor een doorsnee onderwijzeres. Voor mijn gevoel paste het niet zo bij mij. Of in ieder geval niet bij wat ik wilde zijn.

Iedereen kent mij al vele jaren als Sarah. Heel soms komt de naamsverandering toevallig ter sprake. Het is mij al herhaaldelijk overkomen dat ik een knalrood hoofd krijg, als de geïnteresseerde luisteraar mij vriendelijk vertelt dat ze ook Els heet en lerares is. Iedere keer opnieuw weet ik mij niet uit deze ongemakkelijke situatie te redden.

 

Verlegen

Voor mij staat Els symbool voor een verlegen meisje met een brilletje dat de jongste en kleinste van de klas was, en eigenlijk niet mee kon komen met de brutale bijdehandte klasgenoten, die haar in lengte en communiceren ronduit de baas waren. Aan deze periode heb ik niet veel leuke herinneringen. Heel af en toe mocht ik meespelen. Dan gingen we naar de boerderij van Lidy Langeveld. Zij mocht dan bij uitzondering even meedoen, want de boerderij was wel populair. Ons huis was eveneens geliefd, want mijn moeder deed altijd spelletjes en creatieve dingen. Maar ik kan me vooral herinneren dat ik graag alleen met een roeiboot over de Angstel voer en fantaseerde over het leven.

 

Nieuwe naam

Als de naam niet voldoet, dan kies je toch gewoon een nieuwe naam. Nog op de lagere school koos ik korte tijd de naam Debora. Ook heb ik even de naam Liz gedragen. Mijn herinneringen laten me in de steek of iemand in mijn omgeving deze naamswijzigingen heeft mee gekregen.

 

Stoere meiden

Op de middelbare school – waarbij ik tot  de verbazing van enkele moeders van mijn ‘grote klasgenoten’ –  naar de havo ging, kreeg ik een andere rol. In Amsterdam voelde ik me veel beter thuis. En ik ging al snel op avontuur uit in de grote stad. Nog heel goed kan ik me herinneren hoe verbaasd ik was dat Martijn Gallenkamp, een jongen waar ik smoorverliefd op was, op de Prinsengracht 543 woonde. Een straat met zoveel huizen en hij woonde pas halverwege. Zelf woonde ik aan de  rivier in Abcoude in een straatje met slechts zes huizen. De wereld werd snel veel groter. Met Carolientje uit Diemen gingen we als twee zelfstandige stoere meiden op onderzoek uit. Vanaf onze 14e stonden we na school regelmatig buiten bij Paradiso in de hoop bekende bands tegen te komen. Bij de Melkweg kwamen we vaker binnen. Herhaaldelijk werden we wakker gemaakt in de filmzaal, omdat het blijkbaar toch iets te laat voor ons was geworden. Op zondagmiddag gingen we naar concerten in het Vondelpark. We voelden ons heel groot. Zeker als we tot diep in de nacht uit gingen en bij het ochtendlicht in het centrum van alles meemaakte. Alles vonden we spannend en interessant. Dozen heb ik vol geschreven over die periode. Want ik wilde toen al schrijfster worden. En eigenlijk ook ‘juf’.

 

Lampje

Bij die periode paste natuurlijk een nieuwe naam. Lampje deed het een tijdje goed. Volgens mij waren er toen ook vriendinnen, die me ook echt zo gingen noemen. Ik heb nog een tas uit die periode, waarop ik met een weefgetouw mijn nieuwe naam had verwerkt. Aan de naam Liz heb ik minder herinneringen. Wel weet ik nog goed waarom ik vervolgens koos voor Leyla. Op het Nicolaas Lyceum werkte een vriendelijke Turkse schoonmaker. Met hem maakten we blijkbaar regelmatig praatjes. Door hem was ik even Leyla, wat ‘lief’ betekent in het Turks.

Op vijftienjarige leeftijd kreeg ik te horen dat we gingen verhuizen naar Drenthe. Mijn leven stond even stil. Ik wilde liever in Amsterdam blijven. Achteraf is de verhuizing naar Drenthe goed geweest. Met te veel vrienden/kennissen uit die tijd is het slecht afgelopen vanwege drugs.

 

Sarah

Bij zo’n enorme stap hoorde natuurlijk een nieuwe naam. Ik was er van overtuigd dat er buiten Amsterdam alleen maar boeren woonden. Daar moest ik al heel snel van terugkomen. Alleen daarom al was de verhuizing geslaagd. Bij zo’n arrogante houding paste een eigenwijze en zelfverzekerde naam van een vrouw die wist wat ze wilde en voor zichzelf op kwam. Dat werd Sarah.

Voor een opdrachtgever heb ik lang geleden ook een tekst geschreven over de betekenis van een voornaam. Lees meer.

No posts were found.